به رنگ گیلاس

اینقدر از عمق دلم دوستت دارم..‌.که پروانه ها گلهای رنگارنگ دشت را.‌‌..اینقدر برای داشتنت زیر آسمان آبی ،خدا را صدا کردم که ابرها هم بغض بارانی ام را شنیدند.تو عطر خوش گندم زاری که درون مزرعه کوچک تنهایی ام می پیچد.شب ها که گل های شب بو درون باغچه حیاط می تراوند،قاصدک سپید یادت به باغ دلم می آید.

به رنگ گیلاس...

باران می بارد....از چشم های خدا.میان کوچه روی سجاده های مرد گاریچی، شبنم باران نشسته است.این باران قطرات اشک های خدا در سوگ سرداری سبزپوش است،آب سماور پیرمرد بقال چون خون در رگهای مردم شهر می جوشد.زمستان اندوهگین می شود که بعد از آن دیگر بهاری نیست.بر سر شاخساران انبوه دیدگان، برف اندوه نشسته است.

به رنگ گیلاس...

خداحافظ خانه کودکی هایم....درهای آهنی، پنجره های یاسی رنگ.یادت بخیر روزگار سپیدمان که روزگاری روی حوض، کنار گلدان های حسن یوسف عقیله، برف نشسته بود و روی کیسه های گندم پدر که از شدت باران نمناک می گشت به رنگ گیلاس...